In Belgïe voor het boomslepen worden de paarden altijd met een koord gelijd (deze koord gaat bij de kanten van het mondstuk tot rond de hals, de lijder heeft alleen maar een kleine koord in handen). Deze teknieke is een mengeling tussen de stemen de handen.
Het is een zeer precies methode, zie hier de voornaamste orders:
“AIE” (vooruit)
“ARR” (links) = kleine continue traktie op de koord
“YEUH” (rechts) = kleine regelmatige stoten op de koord
“HO”(stop) = continue traktie op de koord
Deze verschillende orders moeten op een subtiele manier gebruik worden. Bij voorbeeld om naar rechts te draaien zal men niet “yeuh” zeggen maar beter “aie yeuh”,…
Het paard moet ook een enkele pas kunnen doen als mij zeg “pas”, “een pas” of“kleine pas”… Om achteruit te gaan in rechtlijn of met een draaien moet men gehoort de orde geven “achteruit” met het stem en met de begelijding met de koord…
Om dit beter te verstaan zie hier de getuigenis van Pierre Demerville, voerman tussen 1936 en 1951 opgevangen door Marcel Mavré*.
“… gebruik goed of de stem of de koord dat mag niet geimproviseerd worden. Het is een heel “wetenschap” en lange te leren beroep. Ik moest mijn manier warop ik de koord belijden verfijnen en de gooie coordinatie vinden tussen de kleine koord, estem en de stilte!
Ja, de stilte moet als het aanspannen hard loopt moet men die laten aan en mog men de koord niet schudden mistplaatse manier en mag men niet roepen om te toonen dat we met gedresserde paarden werken. Deze paarden hebben een lastige werk en dus moeten wij de koord met tact gebruiken…
Met de tuigels bent u niet vrij van uw acties, uw twee handen zijn in werking en niet beter dan de koord voor de zekerheid die men hedendags wenst. Als u de tuigels lost zoals de koord nietvastzetten of geblokeerdzetten op een obstakel. De koord zal geluiden doorschuiven en zig nooit vasthechten… een paar tuigels dat is iets anders!
Uw zeg mij dat in America de tuigels in twee stukken zijn, in tweegesplits? Zo dat is goed, maar waarom alles moelijk als men het simpel kan doen, zeg mij! Als een “kleine koord” genoeg is!
(…) bij ondervinding mag men de koord niet meer in de handen voelen. Die moet naar de linker naar de rechter gaan aan uit instinkt en natuurlijk, uw moet het doen “verdwijnen” van uw hoofd…”
*Marcel Mavré, Attelages et Attelées, Edition La France Agricole, 2004.